Χωριό μου, χωριουδάκι μου! Εκεί που η ζωή δεν είναι συνώνυμη του ‘γρήγορα’.

Κορναρίσματα, φωνές, βρισιές, καυσαέριο… Μαντέψτε τι είναι αυτό. Μα φυσικά, η ζωή στην πόλη και συγκεκριμένα σε μεγάλη πόλη. ‘Όλα στην πόλη γίνονται πιο γρήγορα! Περπατάς πιο γρήγορα, χαιρετάς πιο γρήγορα, μιλάς πιο γρήγορα, φλερτάρεις πιο γρήγορα, κάνεις σεξ πιο γρήγορα. Α.. ίσως να πηγαίνεις και τουαλέτα πιο γρήγορα (γι’ αυτό δεν είμαι σίγουρη, αλλά θα αρχίσω να το προσέχω). Και στο τέλος της μέρας αντί να χαλαρώσεις, έχεις μια υπερένταση λες και έχεις πάρει LSD. Προς Θεού, δε θέλω να κατακρίνω τα παιδιά της πόλης, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Τελειώνει η μέρα πριν καν αρχίσει. Το άγχος σε κυβερνά. Τρέχεις από εδώ, τρέχεις από εκεί και στο τέλος ούτε καν προλαβαίνεις να κάνεις όσα είχες προγραμματίσει.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ξυπνάς πρωί πρωί να πας στη δουλειά σου, τουλάχιστον μισή ώρα πριν, γιατί ξέρεις ότι θα βρεις πολλή κίνηση, αλλά παρ’ όλα αυτά αργείς. Φτάνοντας στο τάδε μέρος που δουλεύεις, ψάχνεις 2 ώρες πάρκινγκ κι όταν τελικά βρεις στο τρώει ένας τύπος, ο οποίος έκανε μανούβρα και σε ξέχεσε κιόλας –αν είναι δυνατόν- γιατί πήγε να σε χτυπήσει. Μπαίνοντας στο γραφείο σου, σε περιμένει το αφεντικό σου έξαλλο για την καθυστέρησή σου, και όταν του λες τι έγινε, κάνει λες και κατέβηκαν εξωγήινοι από το διάστημα (βρε άνθρωπε μου, τι σκατά, σε διαφορετικές πόλεις ζούμε, έλεος!).



Από εκεί πες ότι τελειώνεις γύρω στις 4 (αν δεν κάνεις υπερωρίες) και είσαι αποφασισμένος να πας επιτέλους στο σπίτι, να φας κάτι και να ξεκουραστείς. Αλλά μια υπέρτατη δύναμη μάλλον δεν θα σου επιτρέψει. Θα κάτσεις να φας όλη τη ζέστη και την κίνηση του κέντρου, ίσως και την πορεία που θα έχει εκείνη τη μέρα. Θα μου πείτε, πάρε λεωφορείο γιατί να κυκλοφορείς με αμάξι; Η απάντηση μάλλον θα ήταν κάπως έτσι: γιατί στο λεωφορείο γλυκό μου παλικάρι, θα είμαι σαν τη σαρδέλα, θα κάνω 3 ώρες να φτάσω σπίτι μου, και θα με πιάσει και ο ελεγκτής χωρίς εισιτήριο επειδή πολύ απλά δεν έχω κατορθώσει λόγω της πολυκοσμίας να βγάλω.



Κοιτάζεις το ρόλοι και βλέπεις πως η ώρα έχει πάει 6… Μα φυσικά δεν μένεις έκπληκτος, αυτό συμβαίνει κάθε μέρα! Τώρα πρέπει να φας γρήγορα, γιατί μετά έχεις να συμμαζέψεις, να πας σούπερ μάρκετ και μετά να ετοιμαστείς για να πας γρήγορα στο γνωστό μπαράκι που σε περιμένει η παρέα σου. Ουφ, μόνο που τα είπα όλα αυτά κουράστηκα, όχι να τα κάνω κιόλας… Αφού τα κάνεις όλα αυτά όμως, τώρα σου μένει να πας να διασκεδάσεις. Προχωράς στο δρόμο και κάποια στιγμή πρέπει να περάσεις απέναντι σε ένα στενάκι που ούτε τοπογράφος δεν μπορεί να εντοπίσει και ναι! Βρέθηκε ο ηλίθιος που τρέχει σαν τρελός και πήγε να σε πατήσει (σεβασμός στους πεζούς ρε φίλε, κι εμείς οδηγήσαμε, αλλά δεν το βάλαμε σκοπό να σκοτώσουμε κανέναν) . Στην πόλη ο οδηγός είναι ο βασιλιάς.

Κάπου εδώ φαντάζομαι ότι θα πρέπει να μιλήσω και για το σεξ. Δυστυχώς δεν έχω να πω και πολλά, με τρεις φράσεις το καλύπτω το θέμα. «Γεια , είμαι ο Τάδε» , «Τι θα κάνεις μετά από εδώ;» και η επόμενη σκηνή είναι στο κρεβάτι να έχετε ήδη αποκοιμηθεί. Είναι το λεγόμενο, σπίτι μου, σπίτι σου ή κάπου αλλού!

Στην πόλη η ζωή γίνεται συνώνυμο με τη λέξη «γρήγορα» κι αυτό σημαίνει ότι δεν προλαβαίνεις να απολαύσεις αυτά που έχεις γιατί απλά το σήμερα έχει γίνει ήδη χθες. Ο σεβασμός έχει γίνει συνώνυμο με το «ανώτερος» και η ευχαρίστηση με τη φράση «ευτυχώς πρόλαβα να το κάνω και αυτό».