Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ

Δεν έχω άλλον λόγο να σταθώ έτσι, όλος προσοχή μπροστά σας, με τούτο το ξερό κομμάτι χαρτί, παρά μονάχα πως είσαστε οι θυγατέρες μου και σε σας μονάχα λέω πως χρωστώ μιαν εξήγηση, για ετούτη την ύστατη πράξη μου. Ίσως και στο Θεό, μα με κείνον, θα λογαριαστούμε αργότερα. Αλήθεια είναι, πως κανείς άλλος δεν βάσταξε να αγγίξει ούτε λεπτό ότι εγώ θεωρούσα φορτίο μου κι αν τώρα λογαριάζομαι για αδύναμος, ας ψάξουν τις πέτσες της σαρκός τους όσοι περνιούνται για ανθεκτικοί στην κοινωνία του σήμερα. Ας μετρηθούμε με δαύτους στο πάχος της πέτσας μας.

Ομολογώ λοιπόν, ενώπιον του χάρτινου αυτού εδωλίου, αλλά και των ματιών σας που τόσο αγάπησα στο πρώτο αντίκρυσμα τους. Ομολογώ ενώπιον των αγγιγμάτων που αξιωθήκαμε σαν πατέρας με κόρες. Ομολογώ ενώπιον των κοριτσίστικων μυστικών που σεις πρώτες ψιθυρίσατε. Ομολογώ ενώπιον των αγωνιών που με πιασμένα χέρια απαλάμη με απαλάμη ζωγραφίσαμε στις ατέλειωτες παιδικές σας νύχτες. Ομολογώ ακόμη ενώπιον της αυστηρότητας που η πατρική μου αγάπη πρόσταξε κάμποσες φορές. Ομολογώ στις μικρές μας νυχτερινές συζητήσεις στην άκρη κάθε καλοκαιριού. Ομολογώ στα χάδια στα μαλλιά. Ομολογώ σ' ένα ακριβό φιλί στο μέτωπο. Ομολογώ πως δεν κατάφερα να αντισταθώ στην κρυφή γοητεία της εγκατάλειψης. Το λέω έτσι, ίσως γιατί ακόμη και τώρα μου είναι δύσκολο να ομολογήσω πως δεν τα κατάφερα. Κι αν τύχει και δείτε το κορμί μου να κρέμεται από τον πρόχειρο ιστό στο μαγαζάκι του πατέρα –καθώς λέγατε- μην πλανευτείτε με την ορθοστασιά. Ένα τσακισμένο σαρκίο απέμεινε, διπλωμένο σε δεκάδες κομμάτια που απλά ο θάνατος ξετσαλάκωσε για στερνή φορά.

Ομολογώ την ήττα μου και σαν έντιμος άνθρωπος και πατριώτης -που λέω πως υπήρξα στη ζωή μου- γυρεύω να πληρώσω ακέραιο το λογαριασμό. Πόσο κοστίζει η ολοσχερής ήττα ενός Έλληνα ανθρώπου σήμερα. Μια ζωή. Έναν θάνατο. Ένα σαρκίο το πολύ. Μια στατιστική που δεν θα αναφέρει κανείς. Ας φέρουν λοιπόν το λογαριασμό να ξελουρίσω όλες τις τσέπες της ζωής μου να αμειφθούν οι πιστωτές. Αυτό πράττω. Γεμίζω τις τσέπες τους με τη ζωή μου. Δεν έχω άλλο τίποτα πια να καταβάλλω.

Γνωρίζετε εσείς παιδιά μου, πως, στο κυνηγητό του αποτελέσματος, εγώ ποτέ δεν έβαλα πλάτη την ψυχή μου. Και ως εκ τούτου στη μακρυά σειρά όπου ο καθείς αρπάζει το κρυμμένο πορτοφόλι του μπροστινού του, εγώ ούτε στιγμή δεν μπήκα, ούτε γράφτηκα στις σχετικές λίστες αναμονής των κομμάτων, των εταιρειών και των δημοσίων σχέσεων. Ένα μαγαζάκι μοναχά απόχτησα, ίσα για να κουτσοβολεύω τον έρωτα μου στην ανθρώπινη απελευθέρωση και σε σας. Ένα μαγαζάκι για να διατηρώ την ελευθερία στη σχόλη και στη σχολή μου. Ένα μαγαζάκι και πέσανε χίλια τσακάλια για να λεηλατήσουνε τα λιγοστά έχει του. Ήρθαν καλόγνωμοι –έτσι μου φάνηκαν- κλητήρες να γυρέψουνε τα ράφια και το εμπόρευμα. Κι αντάμα τους δικολάβοι και χωροφυλάκοι να μαγαρίσουνε στα χαρτιά τους το όνομα μας. Ότι, λέει, τους οφείλουμε. Ήρθαν οι άνθρωποι του κράτους του ελληνικού να γυρέψουνε τους φόρους, ότι, λέει, το κράτος έπεσε έξω.  Ήρθαν ιδιοκτήτες όλο αγανάκτηση γυρεύοντας να πληρωθούνε -στο εντός τους- με την δική μου αναξιοπρέπεια. Λες κι ο δικός μου ευτελισμός θρέφει τις καταθέσεις τους. Ήρθαν κι οι τράπεζες να αρπάξουνε ότι αφήσανε οι άλλοι. Η τράπεζα είναι μια ομπρέλα που κλείνει στη βροχή, μου είπανε συνωμοτικά στ’ αυτί. Ήρθανε κι οι πελάτες που ως τα χτες δρασκελίζανε φορτωμένοι τα απέναντι πεζοδρόμια να διαμαρτυρηθούνε ότι δεν έχω εμπόρευμα για να αγοράσουν. Κι η ίδια η πατρίδα που χρόνια τώρα τη βλέπω μοναχά να καμαρώνει στις μεγάλες λεωφόρους και στις τηλεοράσεις, σφύριξε αδιάφορα όταν βρέθηκε –ποιός ξέρει από ποια τύχη -στο στενό του μαγαζιού μου.  Κι’ έτσι ταχύτατα κι ανέλπιστα το άδειο των ραφιών έριξε τη σκιά του στην ζωή μου. Αυτό το ίδιο άδειο που σε λίγο θα φωλιάζει στα ντουλάπια του σπιτιού μας. Ντρέπομαι να το πω, μα σαν πατέρας τούτες τις άγριες στερνές στιγμές ομολογώ πως όλες οι στερήσεις της ζωής μου ως τώρα, όλες οι προσπάθειες, τόσες προσπάθειες και τόσοι αγώνες, τόσες κούρασες, δεν φτάνουνε πια να θρέψουνε δυό ψυχές που την ευθύνη τους εγώ σαν πατέρας ανέλαβα. Πού να προσθέσω στο λογαριασμό κι άλλες ευθύνες για σχολειά και ρούχα κι ότι κοριτσίστικο ως χθές κρυφογελούσα ολόχαρος που αφειδώλευτα σκορπούσα για να μπορεί η ζωή σας να προχωρά παιδικά και ανέφελη.

Ομολογώ την ήττα μου. Την ήττα του προσώπου μου, των ιδεών μου και του τρόπου μου. Η ανταμοιβή και των τριών μας ήτανε τυλιγμένη σ’ ένα χαρτί κατάσχεσης. Τι ειρωνεία! Εν ονόματι του ελληνικού λαού!   Τι ειρωνεία η ήττα ενός τρόπου που περήφανα εγώ ο ίδιος όριζα ως ελληνικό, η ήττα αυτή εντέλλεται, λέει, από τον ελληνικό λαό.

Γι’ αυτό ευχή σας αφήνω, τις συμβουλές μου όλες να πετάξετε μακριά σας.

Να ξεμακρύνετε απ’ την υπαρκτική πληρότητα που σπουδάζουμε στους χαμένους παραδείσους.

Και δεν χρειάζεται να σε ναυτολογήσει κανένας θάνατος για να περιπλεύσεις στη ζωή.

Η αγάπη είναι ένα απλό συνηθισμένο συναίσθημα. Δεν είναι τρόπος να υπάρξετε.

Σας συνιστώ να διεκδικήσετε με μανία το κάθε αποτέλεσμα. Η ηθική είναι το άλλοθι των αφελών, θα σας πούν, και δικαίως.  

Η ελευθερία είναι ανταλλάξιμο μέγεθος. Διεκδικήστε το μέγιστο ποσό για την εκχώρηση της.

Χαλαρώστε απολαμβάνοντας τις μεσημεριανές εκπομπές στην τηλεόραση.

Αφεθείτε στην πρωινή ραστώνη της αργοσχολίας παρακολουθώντας την κυρία Μενεγάκη.

Εγκαταλείψτε κάθε δημιουργική πρωτοβουλία και παρασυρθείτε στο γλυκό ρεύμα του παρασιτισμού που κυριαρχεί γύρω σας.

Διοριστείτε, αξιοποιώντας ακόμη και την πιο φτηνή εκδοχή σεξουαλικότητας.

Βολευτείτε στον αναπαυτικό καναπέ του σαλονιού σας και θαυμάστε την υπαινικτική δημοσιογραφία των μορφασμών του κυρίου Πρετεντέρη.

Αν όχι, θαυμάστε στην καθαρότητα της άρθρωσης του αργόσυρτου κυρίου Χατζηνικολάου.

Εκπλαγείτε με την αποκαλυπτική δημοσιογραφία του κυρίου Τριανταφυλλόπουλου.

Αποενοχοποιηθείτε με τις αντι-Life style εκπομπές του κυρίου Αναστασιάδη.

Καταχωνιάστε τις εσώτερες αγωνίες σας, στη Ζωή της Άλλης, στα Μυστικά της Εδέμ, στο Παρά Πέντε και τόσα άλλα.

Δηλώστε συμμετοχή –μα κυρίως εξαντλείστε εκεί τη συμμετοχή σας- στα τηλεπαιχνίδια των λογής-λογής ταλέντων και ουρλιάξτε το όνομα του ειδώλου που σας διασκεδάζει.

Απαλλαγείτε από τις αμφιβολίες για τις ικανότητες σας παρακολουθώντας τους δύσμοιρους απόκληρους στις εκπομπές της κας Καρβέλλα.

Ανακαλύψτε τον mainstream και cool εαυτό σας, στις απελευθερωτικές εκπομπές της κυρίας Μυρτούς Κόντοβα. Μιλήστε βρώμικα. Είναι ερεθιστικό.

Αν τρομοκρατηθείτε στο δελτίο ειδήσεων, καθησυχάστε από την συνηγορία του κυρίου Καψή.

Διαβάστε την εφημερίδα espresso ως υποκατάστατο της πρωινής κοινωνίας με τη γειτόνισα στην αυλόπορτα της πολυκατοικίας.

Διαβάστε ακόμη την Athens Voice για να σπάσετε οριστικά τα στερεότυπα των πατεράδων σας που για χρόνια σας καθήλωναν οut.

Πιείτε τον πρωινό σας freddo  στο dacapo, μελετώντας την Καθημερινή και το πάντα επίκαιρο άρθρο του κυρίου Παπαχελά.

Οργανώστε το πρώτο φθινοπωρινό σας week end με καλούς φίλους στην Αράχοβα.

Εκτονωθείτε στο πρωτοτράπεζο της Βανδή και λατρέψτε τη Θεά Βίσσυ.

Φορτώστε στο I phone όλα τα κομμάτια του Κουρκούλη και της Κελεκίδου.

Κάντε βόλτες στα πρωινά μαγαζιά του Κολωνακίου  και συνοδέψτε τον άντρα της ζωής σας στα εδεμικά τους σπήλαια.

Τη νύχτα γιατροπορέψτε το ανοργασμικό του κορμιού σας με αναρίθμητα σφηνάκια στο Γκάζι.

Υπερασπιστείτε τους προοδευτικούς που γυρεύουν να αλλάξουν την Ιστορία μας και εμπιστευτείτε τυφλά τους τεχνοκράτες κάθε είδους αφού εκείνοι γνωρίζουν.

Συγκατανέψτε θετικά με το κεφάλι στις τηλεοπτικές παρουσιάσεις του κυρίου Βγενόπουλου.

Σταθείτε στην ουρά για την προσμονή του εύκολου πλουτισμού μέσω των θαυμάτων και των μηχανών του κυρίου Κόκκαλη.

Φιλιώστε οριστικά με τους απέναντι γειτόνους. Τίποτα δεν χωρίζει τους λαούς. Δείτε το σχετικό σήριαλ πως είναι άνθρωποι κι αυτοί και βασανίζονται το ίδιο.

Ψηφίστε ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ. ΛΑΟΣ.  και ότι άλλο γουστάρετε απ’ τους κυρίαρχους του παιχνιδιού με όσο πιο ευτελές κριτήριο φανταστείτε. Ακόμη και Χρυσή Αυγή, μπορείτε να ψηφίσετε.

Μιμηθείτε την αθλητικότητα του Γεωργίου Παπανδρέου ή το επιμελημένα ατημέλητο style της κας Μπιρμπίλη.

Κάντε την επανάσταση στο αδυνάτισμα.

Ερωτευτείτε σφοδρά το αποστειρωμένο πρόσωπο του κυρίου Παπακωνσταντίνου ή κάποιον με την στυφή αποφασιστικότητα των επιτηρητών της τρόικας.

Παντρευτείτε κάποιον με τη λογική και την  υπευθυνότητα της ΔΗΜΑΡ.

Χαραμίστε κάποιες Κυριακές για δενδροφύτευση παρέα με τους ανθρώπους του Σκάι. Θα έχετε έτσι –εκτός των άλλων- και την οικολογική σας συνείδηση καθαρή.

Λησμονήστε τα λίγα ελληνικά σας επικοινωνώντας στην κατάλληλη greeklish γλώσσα με τους κατάλληλους ανθρώπους.

Λυπάμαι που εγώ δεν τα έπραξα σαν σώφρων οικογενειάρχης άνθρωπος όλα τούτα. Και βρέθηκα τώρα ηττημένος να κοιτώ τα άδεια ράφια. Εδώ στο μαγαζάκι του πατέρα. Δεν έχω παιδιά μου άλλο μερτικό ψυχής να το ξοδέψω για να αναστήσω και να αναστηθώ. Τώρα που όλα τα όνειρα ματαιωθήκανε οριστικά κι η αξιοπρέπεια μου σέρνεται γυμνή στο πάτωμα περιπαίζοντας τα γκρίζα ίχνη που άφησαν οι κατασχεμένες προθήκες. Τώρα που έτσι αίφνης μου φάνηκε πως και η ίδια η πατρίδα, κατάντησε κι αυτή σαν το λεηλατημένο μαγαζάκι μου. Δεν υπάρχει πια απάγκιο να βαστηχτούν οι άνθρωποι του καιρού μου.

Γι’ αυτό ομολογώ την ήττα μου και σας αποχαιρετώ με μια μοναχά παράκληση.

Αν στο τέλος, αν κάποια στιγμή, αν, αν οι αγωνίες σας, γεννούν ιδέες και προτάσεις για το αύριο, κρύψτε τις στη πιο βαθιά γωνία της καρδιάς σας.  Αν ο νους σας σπαρταράει για λευτεριά φυγαδέψτε τις σκέψεις σας. Κι αν το είναι σας συγκινείται ακόμη στο χώμα που πατάει το κορμί σας, λουφάξτε τις δονήσεις ανάμεσα στα στήθια σας. Εκεί που θα προσδοκούν να βυζάξουν οι αγέννητοι σήμερα  Έλληνες.  Κι αν όλα τούτα τα όμορφα κι αληθινά σας πέσουνε κανά βράδυ του χειμώνα αλλόκοτα περίσσια και βαριά, στείλτε τα διπλωμένα σε μια σκέψη, κατά κει πάνω που θα αναπαύεται ο πατέρας σας. Θα είναι κι αυτό μια κάποια παρηγοριά.

Σας γλυκοφιλώ και σας ζητώ να με συγχωρέσετε για το λίγο μου.

Ο πατέρας σας.

 Γ.Χ.Κ.

πηγή

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ